Αχ παιδάκια μου !!!

 

ΚΑΛΗ ΕΠΙΤΥΧΙΑ &

Χταπόδι τραβάει ένα γλάρο μέσα στη θάλασσα

Καρέ-καρέ η μάχη

 Τις φωτογραφίες τράβηξε 

η ερασιτέχνης φωτογράφος Τζίντζερ Μορνό 

στην παραλία του Ogden Point, 

στο νοτιοδυτικό άκρο του Καναδά στον Ειρηνικό.

  Η Τζίντζερ Μορνό,  είδε ένα χταπόδι 

να παρασέρνει ένα γλάρο στο βυθό.

 Ο γλάρος είχε πιάσει με το ράμφος του το χταπόδι 

και έκανε μεγάλη προσπάθεια για να απελευθερωθεί.

 Το μαλάκιο, το οποίο αναδείχθηκε νικητής 

από τη μάχη του με το πτηνό, 

 έπνιξε το θύμα του τραβώντας το αργά 

κάτω από την επιφάνεια της θάλασσας.

 Η ίδια χαρακτήρισε την εμπειρία τρομακτική και δήλωσε: 

«Είναι όπως όταν βλέπεις ένα αυτοκινητιστικό, 

είναι τόσο πρωτόγονο και σου γυρίζει τα σωθικά».

Νύχτα (-ες) Εκλογών με Πανσέληνο

Ο ουρανός χθες το βράδυ φωτίστηκε από τη λάμψη του μεγαλύτερου και φωτεινότερου φεγγαριού της χρονιάς, καθώς ο δορυφόρος της Γης βρέθηκε πιο κοντά στον πλανήτη μας.

Αυτό είχε σαν αποτέλεσμα, οι παλίρροιες να είναι μεγαλύτερες απ’ ότι συνήθως. Σύμφωνα με τους ειδικούς, η σελήνη εμφανίστηκε μέχρι και 14% μεγαλύτερη και 30% πιο φωτεινή.

Δείτε 2 από τις φωτογραφίες μου  (ΖΠ):

 NiKON   D7000

Ημέρα εκλογών!

Ποιος άραγε θα είναι ο φετινός Μαντάς? ΟΕΟ?!

Ελένη!

ΡΙΤΣΟΣ

ΕΠΙΤΑΦΙΟΣ

ΜΕΡΑ ΜΑΓΙΟΥ ΜΟΥ ΜΙΣΕΨΕΣ

Μέρα Μαγιού μου μίσεψες
μέρα Μαγιού σε χάνω
άνοιξη γιε που αγάπαγες
κι ανέβαινες απάνω

Στο λιακωτό και κοίταζες
και δίχως να χορταίνεις
άρμεγες με τα μάτια σου
το φως της οικουμένης

Και μου ιστορούσες με φωνή
γλυκιά ζεστή κι αντρίκεια
τόσα όσα μήτε του γιαλού
δεν φτάνουν τα χαλίκια

Και μου 'λεγες πως όλ' αυτά
τα ωραία θα ειν' δικά μας
και τώρα εσβήστης κι έσβησε
το φέγγος κι η φωτιά μας.


ΚΣ

Πρωτομαγιὰ τοῦ 1909 - Γιάννης Ρίτσος

 
Ὅταν σφίγγουν τὸ χέρι, ὁ ἥλιος εἶναι βέβαιος γιὰ τὸν κόσμο
ὅταν χαμογελᾶνε, ἕνα μικρὸ χελιδόνι φεύγει μὲς ἀπ᾿ τ᾿ ἄγρια γένεια τους
ὅταν κοιμοῦνται, δώδεκα ἄστρα πέφτουν ἀπ᾿ τὶς ἄδειες τσέπες τους
ὅταν σκοτώνονται, ἡ ζωὴ τραβάει τὴν ἀνηφόρα μὲ σημαῖες καὶ μὲ ταμποῦρλα


Πρωτομαγιὰ τοῦ 1909 γεννήθηκε στὴ Μονεμβάσια ο ποιητὴς τῆς Ῥωμηοσύνης Γιάννης Ρίτσος, καὶ πέθανε στὴν Ἀθήνα τὸ 1990. Πάνω ἀπὸ ἑκατὸ ποιητικὲς συλλογὲς καὶ συνθέσεις, ἐννέα πεζογραφήματα (μυθιστορήματα τὰ ὀνομάζει), τέσσερα θεατρικά, ὅπως καὶ μελέτες γιὰ ὁμοτέχνους συγκροτοῦν τὸ κύριο σῶμα τοῦ ἔργου του. Πολυάριθμες μεταφράσεις, χρονογραφήματα καὶ ἄλλα δημοσιεύματα συμπληρώνουν τὴν εἰκόνα τοῦ δημιουργοῦ.

Ὁ πατέρας του ἦταν κτηματίας, ἀλλὰ ἔχασε τὴν περιουσία του καὶ πολὺ νωρὶς ὁ ποιητὴς δυστύχησε οἰκονομικά.

Γρήγορα τὸ ἐνδιαφέρον του στράφηκε στὴν ποίηση καὶ στὰ μεγάλα κοινωνικοπολιτικὰ προβλήματα τῆς ἐποχῆς του. Οἱ νέες ἰδέες του ἦσαν μαρξιστικές. Αὐτὲς οἱ ἰδέες στάθηκαν ἀφορμὴ γιὰ περιπέτειες. Φυλακίστηκε, ἐξορίστηκε καὶ ἐκτοπίστηκε πολλὲς φορές. Τόποι ἐξορίας του ὑπῆρξαν ἡ Μακρόνησος καὶ ὁ Ἅγιος Εὐστράτιος παλιά, ἡ Γυάρος, ἡ Λέρος καὶ ἡ Σύρος στὴν ἑπταετία τῆς χούντας. Ἡ ζωὴ τοῦ ποιητῆ ὑπῆρξε ταραγμένη καὶ περιπετειώδης. Χαρακτηρίζεται ἀπὸ ἀσθένειες καὶ πολιτικὲς διώξεις. Σίγουρα ὅλη αὐτὴ ἡ ἔνταση, ἐπηρέασε τὴν ποίησή του.

  
Γιάννης Ρίτσος - Βικιπαίδεια

Πρωτομαγιά 1976 - Αλέκος Παναγούλης

Νεκρός σε περίεργο ατύχημα

Ένα άλλο γεγονός που συνδέεται με την Πρωτομαγιά και έχει ιστορικές και πολιτικές προεκτάσεις είναι ο χαμός του Αλέκου Παναγούλη, ενός από τους κορυφαίους αγωνιστές ενάντια στη χούντα των συνταγματαρχών της 21ης Απριλίου 1967.

Την Πρωτομαγιά του 1976 ο Αλέκος Παναγούλης, ο οποίος συνέδεσε το όνομά του με την ηρωική πράξη της απόπειρας δολοφονίας του δικτάτορα Γεωργίου Παπαδόπουλου, βρήκε τον θάνατο σε ένα περίεργο αυτοκινητιστικό δυστύχημα, τα αίτια του οποίου παραμένουν μέχρι σήμερα αδιευκρίνιστα. 

 

Το τραγούδι ονομάζεται "Το σφαγείο" και ανήκει στο Μίκη Θεοδωράκη από τον κύκλο "Τα τραγούδια του Αντρέα" Ερμηνέυει ο Αντώνης Καλογιαννης

Πρωτομαγιά 1944 - Καισαριανή

68 χρόνια από την εκτέλεση
των "200" στην Καισαριανή

Πρωτομαγιά 1944-Πρωτομαγιά 2012: Εξήντα οκτώ χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την ηρωική θυσία των 200 πατριωτών στην Καισαριανή μπροστά στο εκτελεστικό απόσπασμα των ναζί.
Οι «200», πρώην κρατούμενοι-εξόριστοι επί δικτατορίας Μεταξά στην Ακροναυπλία, την Ανάφη, τον Αϊ-Στράτη κ.ά., εκτελέστηκαν ως αντίποινα για το θάνατο ενός Γερμανού στρατηγού και τριών συνοδών του αξιωματικών στους Μολάους της Λακωνίας, στις 27 Απριλίου του 1944.

Δέκα φορτηγά χρειάστηκαν για να μεταφέρουν τους «200» από το Χαϊδάρι, όπου κρατούνταν, στην Καισαριανή. Και ο δρόμος γέμισε σημειώματα, στη μάνα, στον πατέρα, στα αδέλφια, στους αγαπημένους, στους συναγωνιστές, παρακαταθήκη για αυτούς που έμεναν πίσω να συνεχίσουν την πάλη για την ελευθερία.

«Καλύτερα να πεθάνει κανείς στον αγώνα για τη λευτεριά παρά να ζει σκλάβος» έγραψε στην πορεία του προς το θάνατο ο Νίκος Μαριακάκης, γεωπόνος από τα Χανιά. Αξέχαστο το «όχι» του Ναπολέοντα Σουκατζίδη στην προσφορά των ναζί να του χαρίσουν τη ζωή, επειδή γνώριζε πέντε γλώσσες και τους ήταν χρήσιμος ως διερμηνέας. Είπε ότι θα δεχόταν να ζήσει μόνο εάν δεν πήγαινε άλλος στο εκτελεστικό απόσπασμα στη θέση του.

Ανά είκοσι άτομα γινόταν οι εκτελέσεις και όσοι έζησαν από κοντά εκείνες τις στιγμές θυμούνται ότι το χώμα δεν προλάβαινε να ρουφήξει το αίμα. Πλήθος κόσμου έτρεξε να δει εάν βρισκόταν κάποιος δικός τους στα φορτηγά που επέστρεφαν γεμάτα πτώματα. Την ημέρα εκείνη γράφτηκε μία από τις πλέον αιματοβαμμένες σελίδες της αντίστασης κατά του κατακτητή στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.