Το μπλουζ του δασκάλου

Παραδοσιακό αμερικάνικο τραγούδι, βγαλμένο την εποχή του κραχ του '29.

Ο ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ ΕΡΜΗΝΕΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ 77 ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ

ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟΣ ΕΡΜΗΝΕΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ 77 ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ 

ΣΕ 40 ΣΗΜΕΙΑ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ

77 καλλιτέχνες, 40 διαφορετικά σημεία της Αττικής 

και ένα αριστούργημα της ελληνικής λογοτεχνίας, 

συνθέτουν τον καμβά της δράσης και της δημιουργίας 

του «εναλλακτικού» video 

«Παίζουμε Οικολογικά -- Ζούμε Λογικά -- Ενεργούμε Ομαδικά»!

Του Κύκλου τα γυρίσματα που ανεβοκατεβαίνου
Και του τροχού που ώρες ψηλά κι ώρες στα βάθη πηαίνου,

Και των αρμάτω οι ταραχές, έχθρητες και τα βάρη,
Του Έρωτα η μπόρεση και της φιλιάς η χάρη,

Ετούτα μ'εκινήσασι τη σήμερον ημέρα
ν'αναθιβαλω και να πω τα κάμαν και τα φέρα

Τότες μια άγάπη μπιστική στον κόσμο έφανερώθη
Κ'εγράφτη μέσα στην καρδιά κι ουδέ ποτέ τση έλειώθη.

Και με τιμή ήταν (ήσαν) δυό κορμιά στου πόθου το καμίνι
Και κάμωμα πολλά ακριβό σ' έτοιους καιρούς εγίνη

Ήκουσες Αρετούσα μου τα θλιβερά μαντάτα,
Που ό κύρης σου μ' έξόρισε στης ξενιτιάς τη στράτα;

Τέσσερεις μέρες μοναχάς μου'δωκε ν'ανιμένω
Κι άπόκει να ξενίτευτώ,πολλά μακρά να πηαίνω

Και πως να σ' άποχωριστώ και πως να σου μακρύνω
Και πως να ζήσω δίχως σου στον ξορισμόν έκείνο;

Κατέχω το κι ο κύρης σου γλήγορα σε παντρεύγει
Ρηγόπουλο, αφεντόπουλο, σαν έισ' έσύ γυρεύει
.
Κι ο κύρης όντε βουληθεί και θε να με παντρέψη
Και δω πως γάμο κτάσσεται και το γαμπρό γυρέψη,

Καλλιά θανάτους εκατό την ώρα θέλω πάρει,
Άλλος παρά ο Ρωτόκριτος γυναίκα να με πάρη.




Παρακαλώ, θυμού καλά, ό,τι σου λέγω τώρα
Και γρήγορα μισεύγω σου, μακραίνω από τη χώρα

Μα όπου κι αν πάγω, όπου βρεθώ και τον καιρό που ζήσω
Τάσσω σου άλλη να μη δω μηδέ ν' ανατρανίσω

Καλλιά 'χω εσέ με θάνατο παρ' άλλη με ζωή μου,
Για σέναν εγεννήθηκε στον κόσμο το κορμί μου.




Τούτο εδώθη σ'ολους μας: ότι κι αν πεθυμούμε,
Μ'ολον οπού 'ναι δύσκολον, εύκολο το κρατούμε
Κι εύκολα το πιστεύγομε κείνο που μας αρέσει
Και κάθα είς σ' τούτο μπορεί να σφάλει και να φταίση.

Tα πάθη πια δεν κιλαδεί το πικραμένο αηδόνι,
αμέ πετά πασίχαρο, μ' άλλα πουλιά σιμώνει.

Ετούτ' η αγάπη η μπιστική με τη χαρά ετελειώθη
Και πλερωμή στα βάσανα μεγάλη τως εδόθη.

Για τούτο οπού 'ναι φρόνιμος , μηδέ χαθή στα πάθη
Το ρόδο κι όμορφος αθός γεννάται μες στ' αγκάθι.

Και κάθα είς που εδιάβασεν εδά κι ας το κατέχη :
Μη χάνεται στον κίνδυνο, μα πάντα ελπίδα άς έχη.

Στάλα τη στάλα το νερό το μάρμαρο τρυπάτο
Εκείνο που μισεί κανείς γυρίζει κι αγαπάτω.

Τα μάτια δεν καλοθωρούν στο μάκρεμα του τόπου
Μα πιο καλά και πιο μακριά θωρεί (βλέπει) η καρδιά του ανθρώπου.

Απ'οτι κάλλη έχει ο άνθρωπος τα λόγια έχουν τη χάρη
Και κάνουσι κάθε καρδιά παρηγοριά να πάρει

Για μένα όλα σφάλουσι και πάσιν άνω-κάτω
Για ΜΕ Ξαναγεννήθηκε η φύση των πραγμάτων.

Για μένα όλα σφάλουσι και πάσιν άνω-κάτω
Για ΜΕ Ξαναγεννήθηκε η φύση των πραγμάτων.

Ο Ιησούς και οι μαθητές

[ Πιθανότατα δεν θα γίνει κατανοητό από μαθητές. 
Ας μείνει για τους συναδέλφους Καθηγητές ]

Βλέποντας το πλήθος των ανθρώπων να τους ακολουθεί, ο Ιησούς ανέβηκε στο βουνό. Μόλις κάθισε, οι μαθητές του κάθισαν κι αυτοί γύρω του. Σήκωσε τότε τα μάτια του προς τους ουρανούς και είπε:
- Μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι διότι σ' αυτούς ανήκει η βασιλεία των ουρανών.
- Μακάριοι αυτοί που υποφέρουν γιατί αυτοί θα παρηγορηθούν. Μακάριοι οι πραείς γιατί αυτοί θα κληρονομήσουν τη γη.
Όταν τελείωσε ο Ιησούς,
Ο Πέτρος ρώτησε: - Πρέπει να τα γράψουμε όλα αυτά;
Ο Ανδρέας ρώτησε: - Πρέπει να τα μάθουμε όλα αυτά;
Ο Ιάκωβος: - Και πρέπει να τα μάθουμε απέξω;
Ο Φίλιππος πρόσθεσε: - Είναι πολύ δύσκολα.
Ο Ιωάννης είπε: - Δεν έφερα χαρτί.
Ο Θωμάς είπε: - Δεν έφερα στυλό.
Ανήσυχος, ο Βαρθολομαίος ρώτησε: - Την επόμενη φορά θα έχει και τεστ;
Ο Μάρκος ρώτησε χαμηλόφωνα το διπλανό του: - Με ποιο «ι» γράφεται η λέξη «πραείς»;
Ο Ματθαίος σηκώθηκε και έφυγε χωρίς να περιμένει τους άλλους, λέγοντας δυνατά: - Πάω στην τουαλέτα.
Ο Σίμων κοίταξε το ρολόι του και σχολίασε: - Όπου να ναι, χτυπάει.
Τέλος, ο Ιούδας ρώτησε το Δάσκαλο: - Κύριε, μπορείς να επαναλάβεις αυτό που είπες για τους φτωχούς;

Εκείνη τη στιγμή πλησιάζει τον Ιησού ένα μέλος της Επιτροπής για την Εκπαιδευτική Πολιτική του κράτους και τον ρωτά:

- Κύριε, αναρωτηθήκατε μεταγνωστικά για το σημερινό σας μάθημα;
- Ποιος ήταν ο σκοπός και οι επιμέρους στόχοι της σημερινής σας διδασκαλίας;
- Ποιες ήταν οι αντικειμενικές δυσκολίες που αντιμετώπισαν στη μάθησή τους οι μαθητές σας;
- Ποιες ικανότητες και δεξιότητες ανέπτυξαν και ποιες συμπεριφορές υιοθέτησαν οι μαθητές σας με το σημερινό μάθημα;
- Προβληματιστήκατε για την αποχώρηση του μαθητή σας;
- Γιατί δε μοιράσατε εποπτικό υλικό στο σημερινό σας μάθημα;
- Γιατί δε χρησιμοποιήσατε ομαδοσυνεργατική διδασκαλία;
- Γιατί δε χρησιμοποιήσατε τεχνικές εκπαίδευσης ενηλίκων: εργασία σε ομάδες, παιχνίδι ρόλων κλπ;
- Γιατί χρησιμοποιήσατε μετωπική διδασκαλία; Θεωρείτε ότι ήταν η καταλληλότερη;

Σ' αυτό το σημείο, ο Ιησούς γονάτισε σε ένα βράχο και έκλαψε.

"Έφυγε" ο Χρόνης Μίσσιος

Ο συγγραφέας του "Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς" άφησε την τελευταία του πνοή σε ιδιωτικό νοσηλευτήριο της Αθήνας, ενώ "πάλεψε" με τον καρκίνο αρκετά χρόνια.


Γεννήθηκε το 1930 στην Καβάλα από γονείς καπνεργάτες, και έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια στα Ποταμούδια, μια γειτονιά γεμάτη πρόσφυγες, καπνεργάτες από τη Θάσο και παράνομους κομμουνιστές κυνηγημένους από τη δικτατορία του Μεταξά.

Η οικογένειά του κατέφυγε στη Θεσσαλονίκη, όπου ο Μίσσιος δουλεύει μικροπωλητής, με κασελάκι, στο λιμάνι. Το σχολείο το σταμάτησε στη δεύτερη τάξη του δημοτικού.

Από τα Γιαννιτσά, όπου τον στέλνει ο Ερυθρός Σταυρός μαζί με άλλα παιδιά για να γλιτώσουν από την πείνα της Κατοχής, περνάει στους αντάρτες.

Με την απελευθέρωση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη και οργανώνεται στον Δημοκρατικό Στρατό Πόλεων.

Το 1947 συλλαμβάνεται, βασανίζεται και καταδικάζεται σε θάνατο. Έζησε εννιά μήνες, περιμένοντας κάθε πρωί να τον εκτελέσουν και γλίτωσε τον θάνατο χάρη σε ένα τυχαίο γεγονός.

Έκτοτε, μέχρι και τον Αύγουστο του 1973 (αμνηστία του Παπαδόπουλου) πέρασε μεγάλο μέρος της ζωής του σε φυλακές και εξορίες ως πολιτικός κρατούμενος.

Εκεί έμαθε ανάγνωση και γραφή. Εμφανίστηκε στη λογοτεχνία το 1985 με το αυτοβιογραφικό βιβλίο του "Καλά εσύ σκοτώθηκες νωρίς" και επιβλήθηκε στην συνείδηση της κριτικής και του κοινού.

Την ίδια ανταπόκριση είχαν και τα επόμενα βιβλία του, μεταξύ των οποίων το “Χαμογέλα ρε, τι σου ζητάνε;” (1988), "Τα κεραμίδια στάζουν" (1991), "Το κλειδί είναι κάτω από το γεράνι" (1996).

Τα τελευταία χρόνια ζούσε ως "κοσμοκαλόγερος" στο Καπανδρίτι με την σύντροφό του Ρηνιώ και τα σκυλιά τους σε ένα αγροτόσπιτο.

"Η κοινωνία δείχνει να έχει πάθει εγκεφαλικό"

Σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις είχε δηλώσει: «Για πρώτη φορά ζω σε μια κοινωνία που δείχνει να έχει πάθει εγκεφαλικό. Δεν αντιδρά με τίποτα».

Για την κρίση: είναι πολυεπίπεδη, δεν είναι μονάχα οικονομική. Ουσιαστικά είναι κρίση αξιών και χρεοκοπίας του λογοκρατούμενου και τεχνοκρατικού πολιτισμού μας».

Για την οικολογία και την πράσινη ανάπτυξη: «Είναι δυνατόν να μιλάμε για οικολογία και πράσινη ανάπτυξη και να έχουμε την εκμετάλλευση του ανθρώπου από άνθρωπο;».

Για την παιδεία: «Μη γελιόμαστε. Υπάρχει εκπαίδευση. Άλλο πράγμα η παιδεία και άλλο πράγμα η εκπαίδευση. Σήμερα, λοιπόν τα παιδιά εκπαιδεύονται. Γιατί; Για να βρούνε τη μηχανή του κέρδους».

Για τους εμπνευσμένους ηγέτες: «Πιστεύω πολύ ότι σε μια κοινότητα, η συλλογική μνήμη είναι πολύ πιο ασφαλής και πιο ισχυρή από οποιονδήποτε ηγέτη».

Για την εξουσία: «Είναι το χειρότερο, το πιο τρομακτικό εφεύρημα του ανθρώπου. Στην πορεία τής ανθρώπινης ιστορίας, οι μόνοι που έσωσαν την αθωότητα τους ήταν αυτοί που σκοτώθηκαν νωρίς, πριν γίνουν εξουσία».

17 Νοέμβρη 2012

Από τη γιορτή του σχολείου μας

 

 

 

Αρνιέμαι, αρνιέμαι, ΑΡΝΙΕΜΑΙ!

Μουσική : Mίκης Θεοδωράκης
Στίχοι : Ιάκωβος Καμπανέλλης
Πρώτη εκτέλεση: Bασίλης Παπακωνσταντίνου

Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
οι άλλοι να βαστάνε τα σκοινιά
αρνιέμαι να με κάνουν ό,τι θένε
αρνιέμαι να πνιγώ στην καταχνιά.

Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
να είσαι συ και να μην είμαι εγώ
που τη δική μου μοίρα διαφεντεύεις
με τη δική μου γη και το νερό.

Αρνιέμαι αρνιέμαι αρνιέμαι
να βλέπω πια το δρόμο μου κλειστό
αρνιέμαι να 'χω σκέψη που σωπαίνει
να περιμένει μάταια τον καιρό.

«ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ»

«ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΜΑΣ ΤΣΙΡΚΟ» ανέβηκε στις 22 Ιουνίου του 1973 στο θέατρο «Αθήναιον». 

H Τζένη Καρέζη και ο Κώστας Καζάκος αποφάσισαν να ανεβάσουν ένα αλληγορικό έργο που θα διηγιόταν την ιστορία και τις ταλαιπωρίες του ελληνικού κράτους από τον ερχομό του Όθωνα το 1833 μέχρι την Κατοχή(στη δεύτερη παράσταση έφτανε μέχρι και την εξέγερση του Πολυτεχνείου), με σκοπό να παραπλανήσουν τη λογοκρισία της Χούντας , κατορθώνοντας ωστόσο να περάσουν μηνύματα αφύπνισης στον ήδη αγανακτισμένο ελληνικό λαό. 

Είπαν την ιδέα τους στον Καμπανέλλη, εκείνος άρχισε να γράφει. 

Η μουσική επένδυση ανατέθηκε στον Σταύρο Ξαρχάκο, ο οποίος είχε την έμπνευση να ζητήσει από τον αξέχαστο Νίκο Ξυλούρη να παίξει το ρόλο του τραγουδιστή -- τελάλη. 

Την σκηνοθεσία ανέλαβε ο Κώστας Καζάκος. 

Τα σκηνικά της παράστασης ήταν του Ευγένιου Σπαθάρη και στο θίασο πρωταγωνιστικούς ρόλους είχαν ο Διονύσης Παπαγιαννόπουλος, ο Σπύρος Κωνσταντόπουλος, ο Νίκος Κούρος, ο Τίμος Περλέγκας και ο Χρήστος Καλαβρούζος. 

Η παράσταση ήταν μια μεγάλη εισπρακτική επιτυχία ( περίπου 400.000 εισιτήρια ) αλλά συγχρόνως στάθηκε και μία βασική αφορμή επανάστασης. 

Συνθήματα όπως «ΨΩΜΙ-ΠΑΙΔΕΙΑ-ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ» και «ΦΩΝΗ ΛΑΟΥ -- ΟΡΓΗ ΘΕΟΥ» , γνωστά από την εξέγερση του Πολυτεχνείου, είχαν πρωτοεμφανιστεί στην παράσταση. 

Η Καρέζη πέρασε ένα μήνα στα κρατητήρια της Ασφάλειας με αποτέλεσμα να διακοπούν οι παραστάσεις από τα μέσα Οκτωβρίου ως τα μέσα Νοεμβρίου του 1973 και να ξαναρχίσουν μετά τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, με παρουσία αστυνομικών . 

Ο Καζάκος καλέστηκε κι ο ίδιος από τη Χούντα και φυλακίστηκε .

 Ερμηνευτής, συνθέτης και μουσικοί δέχονταν σχεδόν καθημερινά τις «επισκέψεις» των οργάνων της χούντας.

Το βίντεο περιλαμβάνει οπτικό υλικό από την Ερτ, με πλάνα που παραχώρησε ο Κώστας Καζάκος και ο ήχος είναι από τα τελευταία λεπτά της παράστασης, τμήματα της οποίας κυκλοφορούν σε cd.

Ο ΕΧΘΡΟΣ ΛΑΟΣ [ Ιστορικός Ξεσηκωμός ]

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης
Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης

 Ερμνεία: Βασίλης Παπακνσταντίνου

Ήταν πατριώτη ένας λαός
ένας μεγάλος τοπικός εχθρός.

Θέλανε νά 'χουν όλοι το σπιτάκι τους
καθημερινά το μεροκαματάκι τους
νά 'χουν ακόμα κι άμα θα κακογεράσουν
μια συνταξούλα για να μην πεινάσουν.

Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήταν τούτος ο παλιολαός...

Θέλανε να μην περπατούν στα τέσσερα
να σκέφτονται και να μιλούν ελεύθερα
να κυβερνάει αυτός που θά 'χουνε διαλέξει
κανένας πια να μην τους κοροϊδέψει.

Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήτανε τούτος ο παλιολαός...

Θέλαν το νόμο φίλο κι όχι φύλακα
να μη φοβούνται πια τον χωροφύλακα
την περηφάνια τους κανείς να μην πληγώνει
ούτε την πόρτα τους να ξεκλειδώνει.

Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήτανε τούτος ο παλιολαός...

Όνειρα χίλια μέσα στο κεφάλι τους
τ' αποθηκεύανε στο προσκεφάλι τους.
Χρόνια καλύτερα ελπίζανε να 'ρθούνε
το σήμερα οι ληστές δεν εχτιμούνε.

Νιώθεις πατριώτη τι εχθρός
ήταν τούτος ο παλιολαός...

Δεν θα περάσει ο φασισμός * Το Ακορντεόν

Στίχοι: Γιάννης Νεγρεπόντης.
Μουσική: Μάνος Λοΐζος.
Πρώτη εκτέλεση: Μάνος Λοΐζος, «ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ ΤΟΥ ΔΡΟΜΟΥ», 1974.

Στη γειτονιά μου την παλιά είχα ένα φίλο
που ήξερε και έπαιζε τ' ακορντεόν
όταν τραγούδαγε φτυστός ήταν ο ήλιος
φωτιές στα χέρια του άναβε τ' ακορντεόν.

Μα ένα βράδυ σκοτεινό σαν όλα τ' άλλα
κράταγε τσίλιες παίζοντας ακορντεόν
φασιστικά καμιόνια στάθηκαν στη μάντρα
και μια ριπή σταμάτησε τ' ακορντεόν.

Τ' αρχινισμένο σύνθημα πάντα μου μένει
όποτε ακούω από τότε ακορντεόν
κι έχει σαν στάμπα τη ζωή μου σημαδέψει
δε θα περάσει ο φασισμός.

O ΦΑΣΙΣΜΟΣ - ΔΕΝ ΞΕΧΝΑΜΕ

Στίχοι: Φώντας Λάδης (Βασισμένοι σε ποίημα του Μπ. Μπρεχτ)
Μουσική: Θάνος Μικρούτσικος
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Δημητριάδη,

Ο φασισμός δεν έρχεται από το μέλλον
καινούριο τάχα κάτι να μας φέρει.
Τι κρύβει μέσ' στα δόντια του το ξέρω,
καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.

Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν
και χάνονται βαθιά στα περασμένα.
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν,
μα όχι και το μίσος του για μένα.

Το φασισμό βαθιά καταλαβέ τον.
Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον.

Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος
που λούζεται στον ήλιο και στ' αγέρι,
το κουρασμένο βήμα του το ξέρω
και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.

Μα πάλι θέ ν' απλώσει σα χολέρα
πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου,
και δίπλα σου θα φτάσει κάποια μέρα
αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.

Η γενιά του Πολυτεχνείου δεν είχε σχέση με την πολιτική αλητεία

Ολύμπιος Δαφέρμος, 
Τα Νέα, 22/11/2011

Η γενιά του Πολυτεχνείου έπαψε να υπάρχει, ως πολιτική συλλογικότητα δρώντων ατόμων, στις 18 Νοεμβρίου 1973. Από τον Ιανουάριο του 1972 έως το Νοέμβριο του 1973 μία μεγάλη και δυναμική μειονότητα των φοιτητών εκείνης της εποχής συγκρότησε το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα, κορύφωση του οποίου ήταν το Πολυτεχνείο. Το αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα αναδείχθηκε, όπως είναι γνωστό, ως ο κυριότερος αντίπαλος της δικτατορίας. Η γενιά λοιπόν θα κριθεί, πρωτίστως, από τις παρακαταθήκες που άφησε και από το αν οι παρακαταθήκες αυτές καθόρισαν ή όχι το μεταπολιτευτικό πολιτικό πεδίο και δευτερευόντως από τη μετέπειτα πορεία όσων πρωτοστάτησαν στο κίνημα. Ας τις δούμε:

1. Το φοιτητικό κίνημα αυτοοργανώθηκε δημοκρατικά κάτω από συνθήκες βίας και τρομοκρατίας. Εξέλεγε ανακλητούς αντιπροσώπους, τόσο στους πυρήνες των σχολών όσο και στις ανοικτές συνελεύσεις. Οι αντιπρόσωποι συγκροτούσαν συντονιστικά και όχι καθοδηγητικά όργανα. Δεν εξέλεγε, επομένως, αρχηγούς. Οπως και δεν είχε οπαδούς. Είχε μόνο συμμετέχοντες. Βαθιά, λοιπόν, και ουσιαστική δημοκρατική οργάνωση και λειτουργία.

2. Αντιστάθηκε ενεργά και αποτελεσματικά απέναντι σε ένα βίαιο και αυθαίρετο καθεστώς για είκοσι μήνες. Δεν ήταν διάττων αστέρας. Οι πρωτοστατήσαντες φοιτητές δοκιμάστηκαν σκληρά. Φυλακίστηκαν, απειλήθηκαν, βασανίστηκαν και διώχτηκαν με όποιο νοσηρό τρόπο επινόησε το καθεστώς. Η γενιά λοιπόν αντιστάθηκε, με προσωπικό κόστος, για μια ελεύθερη, δημοκρατική και ανθρώπινη πολιτεία.

3. Η συμμετοχή σε ένα κίνημα, που μόνο κινδύνους εγκυμονούσε, απαιτούσε ανιδιοτέλεια. Δεν περίμενε κανείς οφέλη, εκτός από τη χαρά της συμμετοχής.

4. Κίνημα ειρηνικό - μη βίαιο - απέναντι στην ωμή παράνομη και δίχως όρια βία του άθλιου καθεστώτος. Κίνημα ειρηνικό και αποτελεσματικό. Κίνημα με αξιοπρέπεια και ήθος.

5. Αυτόνομο κίνημα, δίχως εξαρτήσεις, με βαθύ κοινωνικό περιεχόμενο. Δεν αγωνίστηκε για τη λύση των δικών του προβλημάτων. Αγωνίστηκε για την απαλλαγή της χώρας από το τυραννικό καθεστώς.

Το κίνημα, επομένως, δεν είχε καμιά σχέση με πολιτική αλητεία και διαφθορά. Ποιες από τις παραπάνω παρακαταθήκες καθόρισαν ή επηρέασαν τη μεταπολίτευση;

Καμιά.

Αποκαταστάθηκε μια τυπική αντιπροσωπευτική δημοκρατία, που στην πορεία έγινε η δημοκρατία των αρχηγών, των ΜΜΕ και των κομματικών μηχανισμών, με τους ανθρώπους τούτης της χώρας θεατές!

Η αντίσταση, εκτός εξαιρέσεων, δεν χαρακτηρίζει την πολιτική και κοινωνική ζωή της μεταπολίτευσης. Αντίθετα, το βόλεμα, η συναλλαγή και η κατανάλωση διαμόρφωσαν τα κοινωνικά και πολιτικά μας πράγματα.

Η ανιδιοτέλεια και η αξιοπρέπεια απουσιάζουν από το πολιτικό σκηνικό.

Το ήθος κοστίζει ακριβά. Δεν επαινείται. Φοβίζει τις εξουσίες και οδηγεί τον κάτοχό του, πολλές φορές, στην απομόνωση.

Η αυτονομία και ο αυτοκαθορισμός δεν υπάρχουν παρά μόνο στις αναλύσεις των θεωρητικών.

Τα λογής λογής κινήματα σπανίως έχουν κοινωνικό περιεχόμενο

Ποιος, λοιπόν, καθόρισε τη μεταπολιτευτική μας πορεία; Η γενιά του Πολυτεχνείου, όπως διατείνονται όλο και περισσότεροι; Προφανώς όχι.

Ισχυρίζονται ότι η γενιά πήρε την εξουσία και γι’ αυτό είναι υπεύθυνη για την παρακμή της χώρας. Επιπόλαια ανάγνωση. Από τους 700 περίπου φοιτητές που πρωτοστάτησαν στο κίνημα ελάχιστοι ανέλαβαν πολιτικά αξιώματα. Και ακόμα λιγότεροι εκτέθηκαν με τις πράξεις τους. Σχετική μελέτη του Παντείου Πανεπιστημίου καταλήγει στο συμπέρασμα ότι «η γενιά έκανε το καθήκον της και γύρισε στο σπίτι».

Η γενιά αυτή έζησε το όνειρο. Ενιωσε ότι δημιουργούσε ιστορικά γεγονότα. Βίωσε την ευτυχία του πολίτη - δημιουργού. Επομένως, της ήταν ιδιαιτέρα δύσκολο να προσαρμοστεί στο μεταπολιτευτικό πολιτικό παζάρι. Οι περισσότεροι από όσους το δοκίμασαν απογοητεύτηκαν και αποχώρησαν.

Η γενιά λειτουργεί ως αποδιοπομπαίος τράγος για την τραγική κατάσταση της χώρας. Βολεύει. Και ιδιαίτερα όταν αυτή η γενιά μυθοποιήθηκε υπέρμετρα. Οχι από τους ίδιους, αλλά από εκείνους που ήθελαν να κρύψουν τα νέα πολιτικά ήθη που κόμιζε, τα οποία λειτουργούσαν ανατρεπτικά για τις παγιωμένες αντιλήψεις, δομές και νοοτροπίες του όλου πολιτικού συστήματος.

Η μυθοποίηση, η οποία λειτούργησε αποτρεπτικά για την σε βάθος κατανόηση και του ρόλου του Πολυτεχνείου, προκάλεσε τον φθόνο αρκετών με διακριτή θέση στην κοινωνία, τόσο από τις προηγούμενες όσο και από τις επόμενες γενιές.

Η ατεκμηρίωτη και αγενής αυτή επίθεση στη γενιά, ακόμη και από λογοτεχνικές πένες, στοχεύει στην απενοχοποίηση των λογής λογής μικροεξουσιών που και οι ίδιες αποστρέφονται την καθημερινότητά τους.

Είναι βέβαιο ότι δεν είμαστε όλοι ίδιοι.

ΥΓ: Δεν θα πάψω ποτέ να είμαι περήφανος για τη συμμετοχή μου στο αντιδικτατορικό φοιτητικό κίνημα

Ο ταγματάρχης Σπύρος Μουστακλής

Ο ταγματάρχης Μουστακλής πέθανε παράλυτος στις 28 Απρίλη 1986, μετά από φριχτά βασανιστήρια που υπέστη κατά τις 47 ημέρες που κρατήθηκε στα κρατητήρια της ΕΑΤ-ΕΣΑ, για τη συμμετοχή του στο αποτυχημένο Κίνημα του Ναυτικού (Μάης 1973) για την ανατροπή της χούντας. Μέχρι να πεθάνει κατέθετε κάθε χρόνο στεφάνι στην επέτειο του Πολυτεχνείου.

Προσκύνημα

Στίχοι: Ιάκωβος Καμπανέλλης
Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Τζένη Καρέζη & Νίκος Δημητράτος

Πάμε κι εμείς στην αυλή του φθινοπώρου
πίσω απ' τα πετρωμένα στάχυα του καλοκαιριού
πάμε κι εμείς στα παιδιά που κοιμήθηκαν
κάτω απ' τα ματωμένα νύχια του περιστεριού
πάμε να δεις στην αυλή που μεγάλωσαν

[ Δυο παιδιά ερωτευμένα
δυο παιδιά του χαμού ]2

Ορέστη απ' το Βόλο
Μαρία απ' τη Σπάρτη
γυρεύω το γιο μου
Μαρία απ' τη Σπάρτη
Ορέστη απ' το Βόλο
την κόρη μου θέλω

[ Δυο παιδιά ερωτευμένα
δυο παιδιά του Χαμού ]2

Ορέστη απ' το Βόλο
Μαρία απ' τη Σπάρτη
γυρεύω το γιο μου
Μαρία απ' τη Σπάρτη
Ορέστη απ' το Βόλο
την κόρη μου θέλω

Τοσίτσα και Πατησίων

17 Νοέμβρη 1973

Μια από τις σφαίρες που δεν πέτυχαν τον Διομήδη Κομνηνό ετών 17

17 Νοέμβρη 1973

Πέπη Ρηγοπούλου

Η Πέπη Ρηγοπούλου γεννήθηκε στην Αθήνα όπου και πήρε το δίπλωμα της Χημείας από το Πανεπιστήμιο. Συνέχισε σπουδές Ιστορίας της Τέχνης στην Σορβόννη, στο Ινστιτούτο Τέχνης και Αρχαιολογίας, όπου το 1984 υποστήριξε την διατριβή της: "La scene chez Paul Klee". Δίδαξε Ιστορία Πολιτισμού και Τέχνη και Τεχνολογία στο Πολυτεχνείο Κρήτης, Ιστορία Τέχνης στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, Τέχνη και Επικοινωνία στο Τμήμα Επικοινωνίας του ίδιου ιδρύματος όπου εργάζεται ως επίκουρος καθηγήτρια. Έχει γράψει βιβλία και μελετήματα για την Τέχνη και έχει σχεδιάσει και υλοποιήσει καλλιτεχνικές σειρές για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση.

Η Πέπη Ρηγοπούλου,  ήταν η φοιτήτρια , που βρισκόταν σκαρφαλωμένη στα κάγκελα του Πολυτεχνείου, όταν μπήκε το τανκ, στις 17 Νοεμβρίου του 1973.

Η  Πέπη δεν το εξαργύρωσε ποτέ. Γιατί ο πολύτιμος πλούτος της ψυχής της δεν μετρά στη ζυγαριά του χρόνου και των υλικών ανταλλαγμάτων η θέσεων η....
Είναι πάντα εκεί όρθια, αγέρωχη και αγωνίστρια δίπλα στους φοιτητές της , μόνο προσφέροντας !!!

Με τον σεβασμό που της ανήκει  γράφω  γι ΑΥΤΗ την ΔΑΣΚΑΛΑ που ο αγώνας της και η μετέπειτα ζωή της δεν έγινε κάρτα απεριορίστων διαδρομών, αλλά δίδαξε όλους εμάς που  που ξυπνήσαμε εκείνες τις μέρες.

Αφιερωμένο στους μαθητές μου προς "διδαχή και συμμόρφωση."

ΖΠ

17 Νοέμβρη 1973

Αρχαία κατάρα:

 "Όποιος με κλέψει θα τυφλωθεί"

Μια αρχαία κατάρα κατάρα που βρέθηκε χαραγμένη πάνω σε ένα ποτήρι στην Πιερία έχει μπει στο μικροσκόπιο των αρχαιολόγων.
Η ανακάλυψη, που έχει εξάψει το ενδιαφέρον των επιστημόνων, ήρθε στο φως στη Μεθώνη. Πρόκειται για ένα ποτήρι -ευβοϊκός σκύφος- πάνω στο οποίο βρέθηκε το αρχαιότερο συμποτικό επίγραμμα, σε τρίμετρο ιαμβικό. Περιέχει μια... κατάρα για όποιον πάρει το ποτήρι του Ακέσανδρου, η οποία είναι χαραγμένη πάνω του, και προφανώς απαγγέλθηκε σε ένα συμπόσιο.
Σύμφωνα με τους αρχαιολόγους, το ποτήρι αυτό είναι το εντυπωσιακότερο μεταξύ των 191 ενεπίγραφων αγγείων της Υστερης Γεωμετρικής και Αρχαϊκής περιόδου (730-690 π.Χ.), που φέρουν επιγραφές, εμπορικά σύμβολα και χαράγματα και συγκροτούν μια ιδιαίτερη κατηγορία ευρημάτων.
Στη σπουδαία ανακάλυψη αναφέρθηκε, μιλώντας στο Αρχαιολογικό Μουσείο Θεσσαλονίκης από το βήμα διεθνούς συνεδρίου με θέμα «Ο Ομηρος στη Θεσσαλονίκη. Ωδές, τόποι, εικόνες» ο καθηγητής Αρχαίας Ελληνικής Φιλολογίας και Επιγραφικής στο ΑΠΘ Γιάννης Τζιφόπουλος.
Ο καθηγητής κατάφερε να «διαβάσει» την επιγραφή του ποτηριού, ενώ σημείωσε πως αποτελεί το αρχαιότερο στο επίγραμμα ιαμβικού τρίμετρου. «Το κείμενο είναι χαραγμένο με ιδιαίτερη προσοχή και επιμέλεια, αλλά σώζεται μόνο η αρχή και το τέλος και ενδιάμεσα μερικά ακόμη γράμματα» τόνισε και πρόσθεσε: «Αρχίζει με τη δήλωση ιδιοκτησίας και καταλήγει με μια απειλητική φράση: “'Είμαι (το ποτήρι) του Ακεσάνδρου (και όποιος με πάρει) θα χάσει τα μάτια (ή τα χρήματά) του” γράφει» είπε ο κ. Τζιφόπουλος. Σύμφωνα με τον καθηγητή, η απόληξη του κειμένου σε ιαμβικό ρυθμό φαίνεται να αποτελεί προάγγελο μιας άλλης επιγραφής, επίσης ιαμβικού ρυθμού, από την Κύμη της Κάτω Ιταλίας, που χρονολογείται μεταξύ 675-650 π.Χ. «Της Ταταίης είμαι η λήκυθος. Οποιος με κλέψει (ή μου την κλέψει) θα τυφλωθεί» έγραφε το κείμενο.

http://www.madata.gr

101 χρόνια από τη γέννηση του Οδυσσέα Ελύτη

Αφιερωμένο στον Έλληνα νομπελίστα ποιητή, Οδυσσέα Ελύτη, που γεννήθηκε σαν σήμερα, στις 2 Νοεμβρίου του 1911 είναι το σημερινό «Google Doodle» στην ελληνική σελίδα της δημοφιλούς μηχανής αναζήτησης.

Στην σημερινή παραλλαγή του λογότυπου της Google, την εικόνα κοσμούν μια ελιά, ένα καράβι και ένα τσαμπί σταφύλι, στοιχεία που παραπέμπουν στο γνωστό απόφθεγμα του ποιητή: «Εάν αποσυνθέσεις την Ελλάδα, στο τέλος θα δεις να σου απομένουν μια ελιά, ένα αμπέλι κι ένα καράβι. Που σημαίνει, με άλλα τόσα την ξαναφτιάχνεις».

Προσοχή ο έρωτας είναι μονόδρομος.

Για όσους δεν ξέρουν από σήματα

ΣΗΜ. Κανείς δεν σπούδασε τον έρωτα αλλά όλοι τον ξέρουν

ενω τα σήματα πολλοί τα σπούδασαν αλλά λίγοι τα ξέρουν